Horace, Ode 1.25
Parcius junctas quatiunt fenestras
jactibus crebris juvenes protervi,
nec tibi somnos adimunt, amatque
janua limen,
quae prius multum facilis movebat
cardines. Audis minus et minus jam:
"Me tuo longas pereunte noctes,
Lydia, dormis?"
Invicem moechos anus arrogantes
flebis in solo levis angiportu
Thracio bacchante magis sub inter-
lunia vento,
cum tibi flagrans amor et libido
quae solet matres furiare equorum
saeviet circa jecur ulcerosum,
non sine questu
laeta quod pubes hedera virenti
gaudeat pulla magis atque myrto,
aridas frondes hiemis sodali
dedicet Euro.
Horace, Ode 1.38
Persicos odi, puer, apparatus:
displicent nexae philyra coronae;
mitte sectari rosa quo locorum
sera moretur. Simplici myrto nihil allabores
sedulus curo: neque te ministrum
dedecet myrtus neque me sub arta
vite bibentem.
Horace, Ode 2.14
Eheu fugaces, Postume, Postume,
labuntur anni, nec pietas moram
rugis et instanti senectae
afferet indomitaeque morti,
non si trecenis, quotquot eunt dies,
amice, places illacrimabilem
Plutona tauris, qui ter amplum
Geryonen Tityonque tristi
compescit unda, scilicet omnibus,
quicumque terrae munere vescimur,
enaviganda, sive reges
sive inopes erimus coloni.
Frustra cruento Marte carebimus
fractisque rauci fluctibus Hadriae,
frustra per autumnos nocentem
corporibus metuemus Austrum:
visendus ater flumine languido
Cocytos errans, et Danai genus
infame, damnatusque longi
Sisyphus Aeolides laboris.
Linquenda tellus et domus et placens
uxor, neque harum quas colis arborum
te praeter invisas cupressos
ulla brevem dominum sequetur.
Absumet heres Caecuba dignior
servata centum clavibus, et mero
tinguet pavimentum superbo,
pontificum potiore cenis.
Horace, Ode 3.9
Donec gratus eram tibi,
nec quisquam potior bracchia candidae
cervici juvenis dabat,
Persarum vigui rege beatior.
Donec non alia magis
arsisti, neque erat Lydia post Chloen,
multi Lydia nominis
Romana vigui clarior Ilia.
Me nunc Thressa Chloe regit,
dulces docta modos et citharae sciens,
pro qua non metuam mori,
si parcent animae fata superstiti.
Me torret face mutua
Thurini Calais filius Ornyti,
pro quo bis patiar mori,
si parcent puero fata superstiti.
Quid si prisca redit Venus,
diductosque jugo cogit aeneo?
si flava excutitur Chloe,
rejectaeque patet janua Lydiae?
Quamquam sidere pulchrior
ille est, tu levior cortice et improbo
iracundior Hadria,
tecum vivere amem, tecum obeam libens.
Horace, Ode 3.30
Exegi monumentum aere perennius
regalique situ pyramidum altius,
quod non imber edax, non aquilo impotens
possit diruere aut innumerabilis
annorum series et fuga temporum.
Non omnis moriar, multaque pars mei
vitabit Libitinam: usque ego postera
crescam laude recens, dum Capitolium
scandet cum tacita virgine pontifex:
Dicar, qua violens obstrepit Aufidus
et qua pauper aquae Daunus agrestium
regnavit populorum, ex humili potens
princeps Aeolium carmen ad Italos
deduxisse modos. Sume superbiam
quaesitam meritis, et mihi Delphica
lauro cinge volens, Melpomene, comam.
Horace, Epode 2, vv.1–36
Beatus ille qui procul negotiis,
ut prisca gens mortalium,
paterna rura bobus exercet suis
solutus omni fenore:
neque excitatur classico miles truci
neque horret iratum mare,
forumque vitat et superba civium
potentiorum limina.
Ergo aut adulta vitium propagine
altas maritat populos,
aut in reducta valle mugientium
prospectat errantes greges,
inutilesve falce ramos amputans
feliciores inserit,
aut pressa puris mella condit amphoris,
aut tondet infirmas oves,
vel cum decorum mitibus pomis caput
Autumnus agris extulit, ut gaudet insitiva decerpens pira
certantem et uvam purpurae,
qua muneretur te, Priape, et te, pater
Silvane, tutor finium.
Libet jacere modo sub antiqua ilice,
modo in tenaci gramine:
labuntur altis interim ripis aquae,
queruntur in silvis aves,
fontesque lymphis obstrepunt manantibus,
somnos quod invitet leves.
At cum tonantis annus hibernus Jovis
imbres nivesque comparat,
aut trudit acris hinc et hinc multa cane
apros in obstantes plagas,
aut amite levi rara tendit retia
turdis edacibus dolos,
pavidumque leporem et advenam laqueo gruem
jucunda captat praemia.
Odes
2
The peace that the sailor seeks in the storm
And the rest that's the warrior's aim
Can't be purchased with wealth in any form
Nor, Grosphus, with power or fame.
The pauper who wants only what he can afford
Sleeps soundly. But he who would fly
To new fortunes, although he hastens abroad
Speedy vessels, sees his trouble stand by.
Fools nourish dreams of perfect joy;
I'll take less, having witnessed a hero
Die young and watched rotting old age destroy
Tithonus, reduced to a gibbering zero.
It may beI have just those things you need
Amidst your horses, fine clothing, and cattle--
Subsidence, and joy from the poems I read,
And no jealous mob doing me battle.